Są takie miejsca…

… do których chociaż nie planujemy w najbliższej przyszłości wrócić (co nie znaczy, że nie wrócimy), to w pewien – dość wyraźny – sposób rezonują w zakamarkach pamięci. Coś jest w nich tak niezwykłego, specyficznego, że nie można przestać o nich myśleć, nawet gdy poznaje się inne – niekiedy całkowicie odmienne – światy i ich życie. Specyficzna atmosfera restauracji/barów, specyficzny posmak kuchni, specyficzna architektura, specyficzny moment niegdyś, w którym człowiek zdecydował się do nich pojechać. Moment lub Przyczyna… Dla mnie takim miejscem jest Barcelona – impresja jakby już na wpół niewyraźna.

Co ja poradzę? – uwielbiam kuchnię hiszpańską, indyjską też (zresztą i polską, pierogi wielbię miłością niezachwianą!) W kuchni ukrywa się aż nadto dotykalne piękno danej rzeczywistości, które niemal wszystkimi zmysłami dociera do serca (i duszy). Zagnieżdża się w pamięci – to przecież zapach jest najsilniejszym bodźcem. On utrwala wydarzenia. Potem słuch i wzrok stają się bastionem bezczasu…

I Indie, jedno z ostatnich zdjęć, jakie wracając teraz do Mumbaju zrobiłam. Słońce wschodziło, kolejny czaj wypiłam, kilkaset słów w zeszycie się pojawiło (nadal toczy się we mnie ta odwieczna walka, czy impresje lepiej zapisywać piórem w zeszycie, czy na klawiaturze netbooka). Po kawie (i czaju) jakoś mi to wszystko lepiej wychodzi:

Pociągi też uwielbiam. I te słowa: Strać siebie i odnajdź siebie! Bo to właśnie, gdy jesteśmy najdalej od siebie, najbardziej stajemy się sobą. To właśnie tutaj odkrywamy nowe rzeczy, dorastamy, dzielimy się i jednoczymy z Drugim.

Nie, ja nie palę, to tylko biri/bidi. I Mysore pewnego upalnego popołudnia, gdy nic się nie działo, a ja to nic chciałam poobserwować z okna dość obskurnego hotelu.